سالانه حجم زیادی خودرو به چرخه ی حمل و نقل اضافه می شوند و در مقابل خودروهای بسیاری از عمر مفیدشان سپری می شود که باید از چرخه ی حمل و نقل خارج شوند.خودروهای فرسوده ی قدیمی با خود مشکلاتی را به همراه دارند که خروج آنها را ضروری می کند.خروج آنها باعث تسهیل در حمل و نقل شهری،کاهش آلودگی هوا و صرفه جویی در مصرف سوخت می شود.اما خود ضایعات خودروها نیز مسئله ای بزرگ است که اگر درست مدیریت نشوند خود مشکلاتی را به همراه دارند.
اما با خودروهای فرسوده و اسقاطی دو نوع برخورد صورت می گیرد.یا آنها را به مکانی دور از شهرها می برند و همینطور رها می کنند و یا آنها را بازیافت و به چرخه ی تولید بازمی گردانند.شیوه ی اول آسیبهای زیست محیطی جبران ناپذیری را به همراه دارد که کشورهای توسعه یافته سعی می کنند با پی گرفتن شیوه ی دوم از این آسیبها جلوگیری کنند.
در بازیافت خودرو فرسوده می توان جلوی انباشت زباله و آسیب رساندن به محیط زیست را گرفت و صرفه جویی اقتصادی کرد.به علاوه منابع طبیعی محدود هستند و این گونه می توان جلوی هدر رفت آنها را گرفت.برخی کشورها در زمینه ی بازیافت خودرو بسیار قدرتمند ظاهر شده اند و باتلاش توانسته اند میزان مواد دورریز خودورهای فرسوده را به 5درصد برسانند.انگلیس و آلمان از جمله این کشورها هستند.
بازیافت خودرو فرسوده پروسه ای است که نیاز به همکاری و هماهنگی ارگانها و سازمانهای بسیاری دارد.از این روی اگر در کشورمان می خواهیم به لیست کشورهای پیشتاز در زمینه ی بازیافت خودرو فرسوده بدل شویم باید به مدیریت قدرتمندی دست یابیم.با این حال در ایران 130واحد بازیافت خودرو مشغول به کار هستند که باید به سازماندهی یکپارچه ای دست یابند.پراکندگی مکانی و ساختار مدیریتی مانع کارکرد درست آنها می شود.اما گفته می شود که تمامی باتریهای خودرو در کشور بازیافت می شوند.ایران در این زمینه به قدرتی رسیده است که حتی باتریهای از کشورهای همسایه برای بازیافت راهی ایران می شوند.